List pasterski biskupa gliwickiego w związku ze zbliżającym
się jubileuszem 25-lecia ustanowienia Diecezji Gliwickiej oraz planowanym
Pierwszym Synodem Diecezjalnym
Umiłowani Współbracia w kapłańskiej służbie,
Drogie Osoby życia konsekrowanego,
Drodzy Diecezjanie
Wraz z Pierwszą Niedzielą Adwentu wchodzimy w bardzo intensywny czas
naszego przeżywania Kościoła jako wspólnoty zbawczej, w którym jest nasze
miejsce, wyznaczane wiarą. Upływający czas wskazuje, że otwierający się rok
wyznacza nam wspaniałą perspektywę spojrzenia na nasz Kościół Diecezjalny z
jubileuszowej perspektywy 25. rocznicy jego powołania, a zaproszenie do
refleksji o naszym Kościele Gliwickim najowocniej wyrazić się może w zapowiedzi
Pierwszego Synodu naszej Diecezji.
1. Oczekiwanie na przyjście Pana
Adwent oznacza oczekiwanie na spełnienie się wielkiego dzieła, jakim
było przyjście Zbawiciela na nasz ludzki świat. Każde oczekiwanie związane jest
ze spojrzeniem w przyszłość, z tęsknotą za nadejściem czegoś bardzo nam
potrzebnego. Tym bardziej jest to ważne dla nas, wierzących w Chrystusa, że z
przejęciem wyczekujemy naprawy naszej natury, która będzie się mogła odnowić
tylko dzięki dziełu Zbawiciela, którego przyjście na świat stanowi nieomylny
znak od Boga, że to On daje nam siły do podejmowania wielkich zadań. W tym
oczekiwaniu zawiera się coś tajemniczego, mimo wszystko nie do końca
przewidywanego, ale wyczuwamy, że zapowiadającego konieczną odmianę, korzystną
i pożyteczną - jak zapewnia św. Paweł w dzisiaj czytanym liście do mieszkańców
Rzymu: „Odrzućmy uczynki ciemności ... żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień" (Rz
13.12-13). To powinno nas przynaglać do czynnego tworzenia życiowego kontekstu,
zmierzającego do wspólnie odczuwanej postawy dziękczynienia i nowej nadziei.
2. Dziękczynienie za 25 lat Diecezji Gliwickiej
Dnia 25 marca 2017 r. minie 25 lat od momentu, gdy Ojciec Święty Jan
Paweł II dokonał reorganizacji struktury diecezjalnej w naszej Ojczyźnie i
między innymi utworzył naszą Diecezję Gliwicką z części diecezji katowickiej i
opolskiej. Dla wielu z nas rocznica ta będzie niepowtarzalną okazją do
przypomnienia tej wiekopomnej decyzji papieskiej, zaś dla młodszego pokolenia
stanowić może impuls do wdzięcznego spojrzenia na nasz Kościół Diecezjalny,
święte zgromadzenie, pomagające nam włączyć się w pochód wszystkich
zaproszonych na drogi zbawienia. Spojrzenie przez pryzmat przebytej już drogi
dziejowej pomoże na pewno dokładniej zapoznać się z etapami naszego wspólnego
dojrzewania w odczuwaniu na spełnienie się naszych nadprzyrodzonych tęsknot. To
jubileuszowe spojrzenie na miniony już czas w życiu naszej diecezji powinno też
nas pokornie przekonać, że wiele już uczyniliśmy, aby Kościół Gliwicki opierał
się na trwałych fundamentach. Ta świadomość powinna nas niezmiennie posuwać
nade wszystko do dojrzałej refleksji o tym, jak zdołaliśmy wejść w posługiwanie
w imię Jezusa Chrystusa; czy właściwie zrozumieliśmy przynależność do wielkiej
wspólnoty Kościoła, który rozprzestrzeniony po całej ziemi, wszędzie ma dawać
świadectwo uczciwego wchodzenia w tajemnicę świętości. Jakże ważnym pozostaje
ustawiczny wysiłek, by nie szukać tylko własnego postrzegania wspólnoty
kościelnej i nie zamykać się w ciasnym kręgu szukania spokojnego korzystania z
Boskiej pomocy. Taki swoisty rachunek sumienia okazuje się niezbędnym etapem,
by wdzięczność naszą za Diecezję Gliwicką uczynić szczerą i rzetelną. Bowiem
stanowimy diecezjalną wspólnotę, która przejęła na naszym skrawku ziemi, danej
nam przez Opatrzność jako dzisiejsza diecezja gliwicka, wspaniałe dziedzictwo
żywotnego angażowania się poprzednich pokoleń wierzących w Jezusa Chrystusa,
wyrażającego się nie tylko w sieci kościołów, kaplic, klasztorów, krzyży
przydrożnych i figur czy miejsc pielgrzymkowych, ale zorganizowaną siecią
miejsc udzielania nadprzyrodzonych darów, a także dzielących się wszechstronną
pomocą dla osób biednych, potrzebujących i cierpiących, razem z placówkami
wychowawczymi dla dzieci i uczących się młodych mieszkańców naszej ziemi. Do
tego znaczącym było zawsze zaangażowanie w życie liturgiczne, gdy rozbrzmiewa
piękny śpiew i tętni rytm pobożnych spotkań na nabożeństwach i skupieniach
modlitewnych. Ceńmy sobie, Umiłowani Siostry i Bracia, to dziedzictwo, które
wspominamy wraz z serdecznym podziękowaniem wszystkim, przyczyniającym się do
jego wzrostu. Nie pozwólmy na jego roztrwonienie w imię szukania indywidualnej
wygody i fałszywie rozumianego uproszczenia.
3. Oczekiwanie na Pierwszy Synod Diecezji Gliwickiej
Zgromadzenie synodalne ma być darem, jaki chcemy ofiarować naszemu
Kościołowi Diecezjalnemu. Po etapie budowania fundamentów, któremu przewodził
pierwszy biskup Jan Wieczorek, nadszedł czas na wznoszenie wspólnego domu całej
wspólnoty Kościoła Gliwickiego. Dobrze wyczuwamy, jakiego wysiłku wymaga
umiejętność tworzenia pojednanej rodziny, która w Jezusie Chrystusie znajduje
swoje właściwe miejsce. Przede wszystkim trzeba nam będzie się zastanowić - w
blasku adwentowego zapatrzenia się w przychodzącego Zbawiciela - nad tym co w
naszej rzeczywistości diecezjalnej należy podtrzymywać, co przejąć na dalsze
trwanie dla dobra tej wspólnoty, której korzenie sięgają tysiąca lat od chrztu
naszego narodu. Już teraz trwa okres przygotowawczy synodu, wymiana doświadczeń
i spostrzeżeń, zastanawianie się, jak odzyskać dynamikę apostolską, w pełni
misyjną, by Dobra Nowina była przez każdego z nas przekazywana uczciwie i
odpowiedzialnie, a nie tylko dla własnej przyjemności i dobrego samopoczucia.
Nie może zabraknąć pochylenia się nad materialnym wymiarem funkcjonowania
diecezji, nad obecnością katechezy w szkołach państwowych, czy nad zasadami
naszej współpracy z władzą cywilną.
Niemało wysiłku będziemy musieli włożyć w troskę o cementowanie
prawdziwej jedności Kościoła, i to nie tylko w rozumieniu poszukiwania
pojednania z innymi wyznaniami, ale także w łonie naszego Kościoła, byśmy się
nie podzielili i nie spotkało nas nieszczęście, że nadejdzie moment, „gdy dwóch
będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony; dwie będą mleć na
żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona" (Mt 24,40-41).
Umiłowani! Dzielę się z Wami tymi oczekiwaniami u progu ważnych
przełomów. Zwracam się otwartym sercem do wszystkich, tworzących nasz Kościół
Diecezjalny. Ufam, że podjęcie zadań jubileuszowych i synodalnego przemyślenia
złączy nas wszystkich wokół naszego Pana, z ręki którego wyszliśmy i do którego
powrócimy. Liczę na aktywne i szczere zaangażowanie się w prace synodalne przez
Drogich Współbraci w kapłańskiej służbie na terenie naszej diecezji, wraz z
osobami życia konsekrowanego. Jestem pewien, że w poszukiwaniu naszego dobra
wspólnego, jakim jest Diecezja Gliwicka, będą obecne rodziny, przedstawiciele
młodego pokolenia, członkowie stowarzyszeń i ruchów kościelnych, jak też
wspierający seniorzy, reprezentanci wszystkich profesji według ich kompetencji.
Wszystkim powierzam też modlitewne wspieranie Pierwszego Synodu Diecezji
Gliwickiej.
Na owocne kroczenie adwentową drogą naszej odnowy wszystkim z serca
błogosławię.
Gliwice, 20 listopada 2016 r.
w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla i Pana
+ Jan Kopiec
biskup gliwicki